Drowning Girl- Roy Lichtenstein (American, 1923-1997)
Αφορμή για αυτό το άρθρο είναι το παραπάνω ποίημα του Pablo Neruda. Η αναζήτηση για τα ποιήματα του έγινε τυχαία, είχα διαβάσει ένα άλλο ποίημα του “clenched soul” και μου είχε κάνει εντύπωση ο παρακάτω στίχος.
Why will the whole of love come on me suddenly
when I am sad and feel you are far away?
Και στη χθεσινή αναζήτηση για ποιημάτων του με μουσική επένδυση και ανακάλυψα το «Tonight I can write the saddest lines» που το απαγγέλει υπέροχα ο Andy Garcia στο ιl postino (χτες το έμαθα και εγώ και θέλω πολύ να δω την ταινία). Ενώ δεν καταλαβαίνω πολλά από ποίηση (ίσως είμαι αρκετά πεζή, αν και έχω καλλιτεχνικές ανησυχίες) το ποίημα αυτό με προβλημάτισε και με καθήλωσε (το τελευταίο καλό πράγμα που με έκανε να ενθουσιαστώ ήταν μια παράσταση φλαμένγκο). Είναι τόσο απλό και όμως μπορεί να σου μεταφέρει την θλίψη και τον πόνο που νοιώθει για μια αγάπη που τελείωσε.
Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.
Τα ποιήματα του μου θύμισαν όχι μόνο περασμένες αγάπες αλλά και παιχνίδια του μυαλού (απωθημένα δεν λέγονται?? 😛 ). Ωραία λόγια, πολύ αισθαντικά, αλλά το ερώτημα είναι αν αυτά πρέπει να τα κρατήσεις για τον εαυτό σου ή πρέπει να τα μοιραστείς με το άλλο μισό. Από τη μία ο καθένας θέλει να εκφράσει αυτά που νοιώθει, αλλά από την άλλη κατά πόσο ο άλλος θέλει να ακούσει? Η Μ. μου είχε πει σε αντίστοιχη περίπτωση, «Και γιατί να θέλει να σε ακούσει?». Τότε βέβαια αναρωτιόμουν γιατί να μη θέλει και ό,τι εγώ ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου και δεν είχα προσδοκίες από αυτόν κ.λπ. Τελικά όμως είχε δίκιο, όπως τις περισσότερες φορές άλλωστε. Τώρα που έχουν βιώνω μια παρόμοια κατάσταση, ούτε εγώ θέλω να μάθω πως αισθάνεται και επιπλέον νοιώθω και άβολα στην κάθε επικοινωνία.
Οπότε αυτό το άρθρο θα το αφιερώσω στις «αγάπες» που έχουμε πλάσει εμείς στο μυαλό μας και στις αγάπες που έχουν τελειώσει..
«Love is so short, forgetting is so long» που με καλύπτει απόλυτα
Sangouini's Blog 
Σχολιάστε