Μένουν ακόμα 2 μέρες για την ελευθερία..και το κλίμα στη δουλειά είναι βαρύ..πιο βαρύ δεν γίνεται..από τη μία είμαι τόσο πολύ χαρούμενη που δεν θα βλέπω τα μούτρα τους για 2 ολόκληρες εβδομάδες, από την άλλη σκέφτομαι πόσο εύκολη θα είναι η προσαρμογή στη πραγματικότητα..
Τα πράγματα είναι περίεργα. Γιατί? Γιατί βουλιάζουμε αγαπημένε.. Είμαστε σαν τον Τιτανικό, έχει γίνει η πρόσκρουση στο παγόβουνο, έχουν μπει νερά και περιμένουμε καρτερικά ποιος θα μας σώσει.. Για την ακρίβεια εδώ εμείς κάναμε και εκκλησάκι για να είμαστε σίγουροι ότι ο καλός θεός θα δει από ψηλά πόσο πιστό καλοί χριστιανοί είμαστε. Εδώ χρωστάμε (οκ μας χρωστάνε και εμάς) και εμείς χτίσαμε το τρίτο εκκλησάκι. Η λογική αυτή ότι ο θεός θα βάλει το χέρι του και θα μας σώσει.. ε πόσο πια και αυτός να βοηθήσει όταν εσύ τα έχεις κάνει σ***ά??
Το αφεντικό είναι ένας τύπος άξεστος βοσκός, κουτοπόνηρος που λόγω τύχης και πελατειακών σχέσεων (αυτό το.. «που είσαι βρε όμορφηηη»και το «που είσαι ρε δήμαρχεεεε») και edo einai ellada -> κατάφερε να βγάλει πολλά. Επειδή όμως το «έξυπνο» πουλί από τη μύτη πιάνεται, χωρίς καλό χειρισμό (και το εκκλησάκι πόσο να βοηθήσει?? εδώ θα μου πεις την οικογένεια του δεν μπορεί να κουμαντάρει…) και εμπιστοσύνη (θα μου πεις βέβαια υπάρχει και το ρητό, ούτε στον κ***ο σου να μην έχεις εμπιστοσύνη…) και στην απύθμενη βλακεία και αλαζονεία, πιάσαμε κόκκινο.
Τις τελευταίες μέρες είναι άρρωστος και παρολ’ αυτά έρχεται στη δουλειά και ξαπλώνει στο καναπέ. Από τη μία λέω γιατί δεν πάει σπίτι του αφού δεν είναι στα καλά του , από την άλλη σκέφτομαι ότι (άσχετο αν είναι τραγικό αφεντικό και επιχειρηματίας) χάνει τη περιουσία του. Μου θύμισε τον καλό καπετάνιο που μένει έως το τέλος να πεθάνει ένδοξα στο καράβι του. Τελικά οι άνθρωποι συμπεριφέρονται (σχεδόν) με τον ίδιο τρόπο στο θάνατο, στη χαρά και στη καταστροφή. Και αναφέρομαι και στο ότι θέλει να παραμείνει αφεντικό έως τα τέλος, μας κρατάει σε «εγρήγορση»με παρατηρήσεις και απειλές… Ο μπαμπάς μου είχε ένα θείο που ήταν αξιωματικός και ενώ είχε πάρει σύνταξη απευθυνόταν στην οικογένεια του σαν στρατιωτικός.. αυτόν μου θυμίζει!
Και όλο αυτό το παραλήρημα ξεκίνησε από μια εικόνα που μου έκανε εντύπωση.. εκείνος ξαπλωμένος στο καναπέ και αφουγκράζεται τι γίνεται… και θα κλείσω με λίγο ποιότητα (Ελύτης! ποιος το φανταζόταν ότι ξεκίνησα να διαβάζω Ελύτη για να εντυπωσιάσω γκόμενο και τελικά δεν τον έριξα 😛 )
Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε
Sangouini's Blog 
Σχολιάστε