Γιατί οι άνθρωποι που αγαπώ φεύγουν ή παγώνουν?

Πως μπορεί αυτή η φράση να χωρέσει όλα όσα νιώθεις. Αγωνία, έκπληξη, φόβος και πολύ θυμός.. Η λογική δεν ξέρω τι ρόλο μπορεί να παίξει σε όλα αυτά τα εναλλασσόμενα συναισθήματα. Μπορεί τελικά να υπερισχύσει το συναίσθημα. Η ανθρώπινη φύση είναι τελικά τόσο αδύναμη. Όμορφες μνήμες, αρώματα και ελπίδα αν θα υπάρξουν και άλλες.
Έλα πάρε με, δώσε στα όνειρα φτερά..Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε πολύ να μου ζεσταίνεις τα χεράκια μου.. περιμέναμε παρεούλα το σχολικό και εσύ μου χουχούλιαζες τα χέρια μου για να ζεσταθώ. Είχε άρωμα τσιγάρο και μπαμπάς.

Το τραγούδι μας και όλα να πάνε καλά..

O gatos

Ένα χρόνο μετά..

Η σημερινή ημέρα έχει ιδιαίτερο άρωμα. Θα μπορούσες να την πεις άσχημη, αγχωτική, απογοητευτική με μια λέξη γλυκόπικρη. Σαν τη σοκολάτα υγείας ένα πράγμα. Μικρή δεν μου άρεσε αλλά επειδή άρεσε στο μπαμπά μου, υποσυνείδητα τη συνδύασα μαζί του. Τώρα μόνο αυτή θέλω!

Πριν ένα χρόνο, ύστερα από δέκα χρόνια φιλίας, καταστράφηκαν όλα για έναν άντρα. Ας τον λέμε αυτόν Mr. Big,  κλεμμένο αλλά αυτόν μου θυμίζει. Στο θέμα μας και πέρυσι τέτοια ημέρα έγινε το μεγάλο μπαμ. Ο Mr Big , όπως έδειξε η πορεία της ιστορίας ήταν η αφορμή. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ήταν πάλι η αφορμή να καταλάβω ότι η προηγούμενη σχέση δεν μου ταιριάζει.

Μετά δεν δόθηκαν εξηγήσεις και απλά το θέμα σκεπάστηκε. Και να μου το έλεγες δεν θα το πίστευα.. και σήμερα έχει τα γενέθλια της. Λογικά και εκείνη το σκέφτεται, δεν ξέρω με ποιο τρόπο, αλλά είμαι σίγουρη ότι το κάνει. Μετά από αυτόν τον χρόνο κατέληξα ότι χρειάζεται να γνωρίσεις κάποιον σε σχέση, ότι αν φοβάσαι να τον αντιμετωπίσεις τότε κάτι δεν πάει καλά και ότι πάντα η αλήθεια σώζει. Μου ήρθαν και δύο άλλες ερωτήσεις που θα τις απαντήσω σε επόμενο ποστ, όταν έχω όρεξη. Τελικά ο λόγος που Mr. Big παντρεύτηκε την Carrie ήταν τρικ για να έχει ωραίο τέλος η ταινία ή καταλήγουμε ότι τα απωθημένο μένει πάντα έτσι? Επίσης ποιες φιλίες κρατάνε περισσότερο οι παιδικές ή οι τελευταίες?

Και κλείνοντας να ευχηθώ να ευχηθώ η αυριανή  μέρα να είναι τυχερή και να πάνε όλα καλά! Καλή επιτυχία Διαμαντάκι! 🙂

Και έχουμε μεγάλα κέφια & αγαπάμε όλο τον κόσμο!!!

Προσπαθώ να μπω στο κλίμα των Χριστουγέννων αλλά είδα και ένα πολύ ωραίο όνειρο (και σχεδόν όποτε βλέπω το συγκεκριμένο όνειρο μου φτιάχνει απλά τη διάθεση!). Εκτός από το όνειρο που με κάνει να χαμογελάω σήμερα όλη μέρα, είναι τα Χριστούγεννα της Βανδή. Όσο γελοίο και να ακούγεται αυτό το τραγούδι μου μυρίζει πολύ ωραίες γιορτές. Ιδίως η διασκευή με τους going through νομίζω ότι είναι ακόμα καλύτερη. Αυτό το τραγούδι το έχω συνδέσει αρχικά με κάποια πολύ ωραία Χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη (και απλά την αγαπώ αυτή την πόλη!). Στο δεύτερο έτος της σχολής, με τους δικούς μου, στο σπίτι οικογενειακών φίλων. Είχε βγει μόλις το τραγούδι και το χορεύαμε στο σπίτι αγκαλιά με την Γ. Αυτοί οι φίλοι μας, είναι από τα πιο αγαπημένα και ερωτευμένα ζευγάρια που έχω δει ποτέ!!! Και εκείνα τα Χριστούγεννα είχε χιονίσει στη Θεσσαλονίκη και για πρώτη φορά έβλεπα τόσο χιόνι!!

Το τραγούδι αυτό το έχω συνδυάσει, λίγο πολύ, με όλα τα Χριστούγεννα. Μια χρονιά όταν ήμουν φοιτήτρια είχα ξεκινήσει να το ακούω ένα μήνα πριν. Και στο τέλος μου χτύπησε ο διπλανός (ο καλύτερος διπλανός που θα μπορούσε να έχει κανείς… ψηλός με πράσινα μάτια, ευγενικός, συμπαθητικός. Τι χαζή που είμαι ώρες ώρες..) και με απείλησε ότι αν το ξαναέβαζα θα μου έσπαγε το ραδιόφωνο. Εγώ δεν πτοήθηκα απλά ανανέωσα την λίστα και με άλλα χριστουγεννιάτικα!

Μικρή ήταν από τις αγαπημένες μου γιορτές. Ήμασταν σπίτι όλοι μαζεμένοι – είχα το πλεονέκτημα ή το μειονέκτημα να μένω στο ίδιο σπίτι με γιαγιά και παππού- και γινόταν πανηγύρι! Ερχόταν και η άλλη η γιαγιά και ήταν η καλύτερη μου. Το καλύτερο σημείο ήταν η βασιλόπιτα. Εκεί ήταν το σημείο της έκρηξης. ΜΠΟΥΜ! Ο μπαμπάς μου θα έκοβε την βασιλόπιτα, αλλά καθόταν με μαθηματική ακρίβεια να χωρίσει τα κομμάτια ώστε να μην είναι κάποιος ριγμένος. Στο σημείο αυτό η μαμά μου, του βούταγε το μαχαίρι από τα χέρια, αφού πρώτα τον είχε σπρώξει, και μουρμούριζε κάτι του στυλ «Δεν θα φάμε τη μέρα μας.. Στα έχω μαζεμένα εσένα..». Και μετά μαγικά συνέχιζε «Μην το συνεχίσω γιορτάρες μέρες. Εμείς θα τα πούμε άλλα φορά». Αυτό βέβαια σήμαινε ότι μετά ο μπαμπάς μου θα έπλενε τα πιάτα και η μαμά μου στο χρόνο σκουπίσματος, θα γκρίνιαζε που δεν βοήθησε καθόλου και ότι εκείνη φροντίζει πέντε άτομα και ότι μαγείρευε τόσες μέρες και ότι του χρόνου θα τρώγαμε έξω-που ποτέ δεν έγινε αυτό.

Στη συνέχεια αφού θα κόβαμε τη βασιλόπιτα και για μια ακόμα φορά το φλουρί θα πήγαινε είτε στο φτωχό, στον χριστό, στο σπίτι, στον Άγιο Βασίλη… τέτοια τύχη αυτοί.. συνεχίζαμε με τα δώρα! Η γιαγιά με τον παππού έδιναν λεφτά σε  φακελάκι (πάνω έγραφε όνομα και ευχές). Και το καλύτερο… ο παππούς μου πάντα «ξέχναγε» να δώσει φακελάκι στο μπαμπά μου. Η μαμά μου τον αγριοκοιτούσε και αναγκαζόταν να δώσει εκείνη λεφτά από το πορτοφόλι της!!! Και  έτσι, εγώ να κυλιέμαι στα χαλιά και οι υπόλοιποι να πίνουν καφέ, τελείωνε ευχαριστα αυτή η μέρα.

Τις τελευταίες χρονιές έχω αρχίσει να βαριέμαι λιγάκι τα Χριστούγεννα. Δεν ξέρω αν βασικό ρόλο παίζει ότι:

α. είμαι σόλο,

β. ότι δεν έχω άτομο να βγω, γιατί σχεδόν όλες μου οι φίλες είναι ζευγάρια,

γ. ότι πλέον στο σπίτι μένω εγώ με τη μαμά μου.

δ. Δεν γνωρίζω δεν απαντώ

Πάντως αποφάσισα μετά από δύο χρόνια απουσίας στα Χριστούγεννα να κάνω come back! Φέτος αποφάσισα να στολίσω το δέντρο, αλλά στην πορεία σκεφτόμουν την ώρα του ξεσκολίσματος, οπότε προσπαθούσα να βάλω όσο το δυνατόν λιγότερα στολίδια. Τελικά με κατάλαβε η μαμά μου, με διαολόστειλε με τον μοναδικό της τρόπο, οπότε αναγκάστηκα να βάλω όλα τα στολίδια, ακόμα και τα φωτάκια (η δικαιολογία ότι θα κάψουμε ρεύμα- Ναι στην εξοικονόμηση ενέργειας, δεν έπιασε). Επίσης το πρόγραμμα «Αγαπώ φέτος τα Χριστούγεννα» εμπλουτίστηκε με οικειοθελή συμμετοχή στα μελομακάρονα και κουλουράκια!!

Και όλα αυτά γιατί μετά από δύο χρόνια, νιώθω περίεργα καλά. Για την ακρίβεια έχω «αδειάσει» από συναισθήματα και σχεδόν από αυτά τα δικά μου που με ταλαιπωρούνε (είπα σχεδόν) και θέλω φέτος να είμαι θετική και να αφήσω τα πράγματα να εξελιχθούν. Μια ατάκα μου ταιριάζει και είναι από το όσα παίρνει ο άνεμος.

Tara! Home. I’ll go home. And I’ll think of some way to get him back. After all… tomorrow is another day.

Και το ποιο γελοίο είναι ότι μου την είπε  μια που τα έφτιαξε με έναν φίλο μου –ενώ ήμασταν μαζί. Δεν ξέρω ποιος από τους δύο ήταν χειρότερος, αυτή ή εκείνος, πάντως έμαθα πολλά. Έμαθα τη φράση, έμαθα ότι όλοι δεν είναι αξιόπιστοι, έμαθα πως είναι η πρώτη ερωτική απογοήτευση και πώς να παίρνεις κιλά από τόνους σοκολάτας. Ένα άλλο θετικό ήταν και οι δωρεάν σημειώσεις των μαθηματικών της, που μου τις έδινε από τις τύψεις και ενοχές.

Και ξαναγυρνώντας στο χριστουγεννιάτικο κλίμα, είπαμε τα προσπαθώ. Θα κλείσω με τον αγαπημένο μου στίχο από τα Χριστούγεννα..

Νύχτες, φώτα, χρώμα, μουσική,
φεύγει ένας χρόνος, μα αυτά μένουν εκεί,
γεννιέται μια ελπίδα και οι ευχές πέφτουν βροχή,
γιορτάζουνε οι πλούσιοι, γιορτάζουν και οι φτωχοί.
Δείπνο με κεριά, μια ρομαντική βραδιά,
η πόλη λάμπει απόψε σαν καρφίτσα χρυσαφιά.

Ο δολοφόνος γυρνάει στο τόπο του εγκλήματος??

Και ενώ γκρίνιαζα ότι τόσο καιρό δεν γίνεται τίποτα συγκλονιστικό, χτες ήταν busiest μέρα της περιόδου αυτής!

Χτες είδα μια ροζ porche (ποιο ροζ δεν υπήρχε..ήταν το ροζ της μπουμπουνιέρας, το ροζ της Barbie, το ροζ το νιαουυυ) και τελικά πρέπει να ήταν της Τζούλιας (της γνωστής με τις φίλες της!). Θα μου πεις σιγά το νέο. Αλλά όταν δεν δουλεύεις και δεν βγαίνεις έξω, ακόμα και το πέταγμα της μύγας είναι κάτι μοναδικό για εσένα. Είχε αυτοκόλλητο Τζούλια και σε συνδυασμό ότι το είδα στη Συγγρού, που μας οδηγεί? Ότι είμαι πολύ ηλίθια να ασχολούμαι με τέτοιες αηδίες. Και συνεχίζω..  Τι έγινε όμως πριν από αυτό?

Πέτυχα κλειστή την Λεωφόρο Αλεξάνδρας γιατί μετάφερανε τους ύποπτους από τη ΓΑΔΑ. Αλλά το πιο συγκλονιστικό ήταν ότι τη στιγμή που βγαίνανε τα μαύρα τζιπ και τα αστυνομικά και όλα αυτά τα ωραία -υπομονή υπάρχει καλύτερη στιγμή από την ροζ porche- μου μίλησε ένας νεαρός (!) και το έχασα όλο αυτό το σκηνικό.. Αλλά χαλάλι του, γιατί οι μοναδικοί άντρες που κλείνω ραντεβού τελευταία είναι δυο καθηγητές της σχολής μου! Και αυτός ήταν κάτω των 50!!! Μεγάλη επιτυχια!!! Και έχω και άλλο νέο.. Το βράδυ, ενώ περίμενα μια φίλη μου, πέτυχα μια παίκτρια από το Μάστερ Σεφ. Θα μου πεις πόσο χαζή είσαι? Και όμως, αν δεν δουλεύεις και δεν βγαίνεις έξω, όταν αποφασίσεις να το κάνεις αυτό το σπορ και πόσο μάλλον όταν πετυχαίνεις «κάτι περίεργο για εσένα», είναι μια είδηση. Όλοι έχουν να σου πουν κάτι, εσύ δεν έχεις να πεις τίποτα.. Ε σήμερα έχω να πω και εγώ και θα τα γράψω κιόλας.  🙂

Και η βραδιά έκλεισε θεαματικά. Ενώ ήμουν σε ένα πολύ συμπαθητικό μπαράκι με την φίλη μου την Χ. και συζητάγαμε για επεμβάσεις. Τι την θέλαμε αυτή τη συζήτηση? Μου ήρθε μια αναστάτωση, ένας πανικός και στην προσπάθεια μου να βγω έξω από το μαγαζί να πάρω καθαρό αέρα, «τερματίσα» στη πόρτα. Δε ξέρω τι έπαθα, έχασα το φως, τον προσανατολισμό, την ισορροπία μου και θυμάμαι τη φράση «παιδιά την κοπέλα» και μετά εμένα να κάθομαι στο πεζοδρόμιο.  Το καλύτερο όμως ήταν ότι το μαγικό χέρι που με έβγαλε έξω ήταν ενός ηθοποιού! Τον οποίο τον είχα δει πριν και είχα ενθουσιαστεί που τόσο πολύ μου αρέσει. Και τελικά μου μίλησε εκείνος, αλλά εγώ ούτε ευχαριστώ δεν είπα. Γκρρρρρ… Μάλλον όλα αυτά έγιναν για να τον ξανασυναντήσω. Άραγε ισχύει ο κανόνας ότι ο δολοφόνος γυρνάει στο τόπο του εγκλήματος??

Και θα κλείσω με αυτό που μου είπε.. «Οι γυναίκες είστε πολύ περίεργα όντα!». Και έχει δίκιο.

APOCALYPSE!

[Boston 8/2008]

Η σημερινή μέρα τα είχε όλα!! Πολλές αποκαλύψεις, (μα πάρα πολλές αποκαλύψεις) και η αρχή μιας καινούριας εποχής!!

Όλοι έχουμε κρυμμένα μυστικά, που κάποια στιγμή έρχεται η κατάλληλη στιγμή για να τα μοιραστείς με ξεχωριστά άτομα. Οι τρόποι έκφρασης πολλοί, αλλά πάντα πολύ ανακουφιστικοί και λυτρωτικοί. Και όλο αυτό σου αφήνει ανάμικτα συναισθήματα, γλυκόπικρη γεύση, ψυχολογική ένταση, μαγεία. Η μαγεία της στιγμής, τόσο ξεχωριστή, που σε φέρνει τόσο κοντά με τον άλλον και γίνεστε ένα. Και δεν χρειάζεται να πεις κάτι, απλά έχετε φτάσει και οι δύο «εκεί». Το δέος της στιγμής σε έχει κυριέψει και ενώ είσαι «μακριά» από τον άλλον, η σκέψη σου είναι «εκεί».. Δύσκολο να το μοιραστείς, δύσκολο να το αποτυπώσεις.. και η βροχή ταίριαζε απόλυτα στο σκηνικό.. Έντονη-Καθαρή-Συνεχόμενη όπως και τα συναισθήματα..

Νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία

[τα πάθη της βροχής, Κική Δημουλά]

Και εκεί που νιώθεις τόσο γεμάτος, γίνεται ένα μπαμ, πάλι μια στιγμή, η όποια σου αλλάζει τη συνήθεια, αλλά κάποιες φορές και η συνήθεια μας ζαλίζει..μας τρομάζει..μας πνίγει. Οπότε σήμερα είναι η αρχή μια καινούριας εποχής! Transition to happiness!

Ευχαριστώ το φιλαράκι (Β.) που μοιράστηκε μαζί μου τις σημερινές εντάσεις..❤

Tο επόμενο τραγούδι δικαιολογημένα αφιερωμένο.. 🙂

Που τους βρίσκεις τους γαμπρούς?

Αυτή την ερώτηση την είχα κάνει όταν ήμουν παρανυφάκι (6 ετών) μέσα στο αμάξι καθώς πηγαίναμε στην εκκλησία. Μεγάλη επιτυχία αυτός ο γάμος.. δεν επιτρεπόταν να χαμογελάω για να μη φαίνεται ότι ήμουν κουτσοδόντικο (μα όλα στραβά??),  η νύφη άργησε, αργότερα χώρισαν (δεν φταίω εγώ..) και απάντηση δεν πήρα!  Και ξαναρωτάω…Που τους βρίσκεις τους γαμπρούς?

Και γιατί τόσο άγχος? Εγώ το είχα πάρει χαμπάρι από μικρή και προσπαθούσα να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη.. αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχει σημείο «συγκέντρωσης και ανταλλαγής». Η λογική θα ήταν «cash and carry». Ενοικιάζεται-δανείζεται-πωλειται (όπως είναι επιπλωμένοοοοο) γαμπρός, ελαφρώς μεταχειρισμένος, με πτυχία, με 4 γλώσσες, προίκα, ανεξάρτητος και χωρίς πεθερά :P. Ξέχασα το βασικό.. να ξέρει και από καλό λάδι! Και όλο αυτό το άγχος πάλι για ποιο λόγο? Με ρώτησε χτες ένας από τη πολυκατοικία πότε θα φάνε κουφέτα, εδώ το είχα να του απαντήσω να σου δώσω λεφτά να πάρεις. Ευτυχώς κράτησα τις ιδέες μου  για εμένα και απάντησα, ότι έχω καιρό, εξάλλου μια ζωή παντρεμένη θα είμαι. Εκεί πάγωσε το χαμόγελο του  και με συμπόνια κούνησε το κεφάλι του. Να δω τώρα θα με ξαναρωτήσει?

Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει εκπομπή για τις μανάδες, όχι μια νύφη για το γιο μου, αλλά ένα ψυχολόγος για τη μάνα μου. Αχ, αυτές κάνουν όλη τη δουλειά. Όταν συνειδητοποιούν ότι αρχίζουν οι γάμοι ή οι δεσμεύσεις στα συνομήλικα παιδάκια με το δικό τους καμάρι, τους γυρνάει το μάτι.

Το πρώτο στάδιο: ότι θυμάσαι χαίρεσαι!  «Μια χαρά παιδί ήταν ο Λάκης γιατί τον έδιωξες?», «Και από καλή οικογένεια, τι σε έπιασε κακομοίρα?» καθώς και «Και πόσο πολύ σε αγαπούσε..μουλάρα ». Μπορεί όντως να μην ήταν ο αγαπημένος τους, ή ακόμα και να ντρεπόταν να συμπεθεριάσει με την οικογένεια γιατί τους θεωρούσε decadence ή ακόμα να θεωρούσε ότι δεν ήταν του επιπέδου σου, αφού δεν ήταν πυρηνικός φυσικός. Αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το θέμα μας είναι ότι είσαι τώρα ΜΟΝΗ-ΜΟΝΟΣ!

Δεύτερο στάδιο: ψηστήρι-με σκοπό να σου βάλει μυαλό και να σε ξυπνήσει ζώον. «Είδες αυτή πως τον τύλιξε??», «Αυτή είχε τα μάτια της ανοιχτά, όχι σαν και εσένα που βγαίνεις με τους τελευταίους», «και ξέρεις τι σου λείπει, μυαλό..». Σε αυτό το στάδιο γίνεται το καταπληκτικό, ενώ είσαι πχ. 28, αυτόματα γίνεσαι 29-> άρα μεγάλωσες-> είσαι ανύπαντρη- ακόμα χειρότερη που δεν τον έχεις βρει ακόμα-> άρα χαζεύεις-> άρα που μας πάει το πουλμανάκι?? Παραδόξως όταν είσαι μικρότερος και μεγαλώνεις λιγάκι τον εαυτό σου, σου λέει «αντε βρε νιάνιαρο ακόμα δεν βγήκες από το αυγό σου» και άλλα τέτοια ωραία. Περίεργα πλάσματα οι μητέρες.

Τρίτο στάδιο: φιλικό πατ πατ στον ώμο- «μάνα» εξ ουρανού. «Εγώ για το καλό σου το λέω, λες να θέλω να σε στενοχωρήσω?». Βασικά τα νεύρα σου σπάει και εκεί που λες ηρεμήσαμε, τσουπ, εμφανίζονται οι δήθεν τυχαίες γνωριμίες.  «Τι λες να κάνει ο Γιωργάκης? (αναρωτιέσαι εσύ για σε ποιον Γιωργάκη αναφέρεται, πάντως όχι τον Παπανδρέου) Τον γιωργάκη..από το νηπιαγωγείο… που σου είχε κάνει πρόταση γάμου στο προνήπιο!!» (ντοινγκ!), «Καλά προχθές μάντεψε ποιον είδα. Τη μαμά του Γιαννάκη. Τον θυμάσαι?? Παίζατε μικροί Ατάρι. Πήρα το τηλ. του για να τα πείτε» και το χειρότερο..αν είσαι τυχερός και πετύχεις τον υποψήφιο live «εεε, δεν ανταλλάζετε τα κινητά σας να πάτε για κανένα καφεδάκι?». Εγώ βρίσκομαι σε αυτό το στάδιο και ευτυχώς οι υποψήφιοι γαμπροί είναι συμπαθητικοί. 🙂

Ακόμα δεν ξέρω αν υπάρχει επόμενο στάδιο. Πάντως θα ενημερώσω.. προς το παρόν αφήνω τους άλλους να ανησυχούν για εμένα! Αφιερωμένη η παρακάτω εικόνα του αγαπημένου Yoshitomo Nara!

 

Πληθυντικός αριθμός

 

Love You’ve Gotta Love Something

Yoshitomo Nara (Japanese, born 1959)

 

Και απλά κολλάς… δεν ξέρω γιατί .. και δεν ξέρω για ποιο λόγο.. και είναι αυτές οι μέρες ή μάλλον οι νύχτες.. που σου θυμίζουν όλα τα παλιά και εσύ δεν μπορείς να το σταματήσεις. Και όλες οι σκέψεις στροβιλίζονται στο μυαλό σου και εσύ συνεχίζεις να τα αναλύσεις και να τα σκέφτεσαι και γίνεται ένας φαύλος κύκλος…

Η νύχτα, όνομα ουσιαστικόν,

γένους θηλυκού, ενικός αριθμός.

Πληθυντικός αριθμός οι νύχτες.

Οι νύχτες από δω και πέρα.

 [Κική Δημουλά, Ο πληθυντικός αριθμός]

και μετά σε πιάνει το παράπονο..σκέφτεσαι πως πέρασαν τα χρόνια.. οι ευκαιρίες και όλοι προχωράνε και εσύ μένεις εδώ… και σκέπτεσαι όλα τα καλά και αναρωτιέσαι αν έκανες καλά στις επιλογές σου.. και ο φόβος…

ο φόβος  είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει,

σε σκορπάει και σε παγώνει..

 Είναι όντως γιατρός ή μήπως εχθρός?? Ο χρόνος σε κάνει να ξεχνάς, σου μαλακώνει τα συναισθήματα, σου μεταμορφώνει τις καταστάσεις σε κάτι όμορφο- ιδεατό. Αλλά είναι παιχνίδι του μυαλού. Παλιότερα «ζήλευα» αυτούς που τους πήγαιναν καλά τα πράγματα, και αναρωτιόμουν τι κάνω λάθος.. μάλλον ότι δεν κάνω τίποτα…ο φόβος πάλι εδώ..

Και πάλι μου έρχονται μνήμες? Χωρίς αυτές δεν ξέρω τι θα ήμασταν? Αλλά πονάνε αυτές.. έχουν πάντα να πουν μια ιστορία.. και μου έρχονται πάλι οι στίχοι…

ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω ,

πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι…

 Ο φόβος σε κρατάει πίσω.. σε κολλάει, σε δειλιάζει, σε φοβίζει .. και δεν μπορείς να αλλάξεις, να ξεκολλήσεις, να προσπαθήσεις να ρισκάρεις, να γκρεμοτσακιστείς.. και μένεις εκεί.. και τσαντίζεσαι και νευριάζεις και τα συναισθήματα σου μετατρέπονται σε οργή και λύπηση.. λύπηση που δεν έχεις θάρρος να πεις ότι προσπάθησα να αλλάξω τη ζωή μου. Έτσι αλλάζουν οι συνειδήσεις….Η δική σου όμως?

Ο πόνος κάνει καλό.. σε ξυπνάει.. Ο πόνος σου θυμίζει ότι έχεις συναίσθημα.. και τελικά είναι άσχημο να είσαι συναισθηματικός.. σου «λερώνει» τη λογική. Και ενώ η λογική σου προστάζει να προχωρήσεις και το ένστικτο σου σε παροτρύνει ότι σωστά πράττεις, εσύ εξακολουθείς να είσαι εκεί.. και βασανίζεσαι.. άρρωστη κατάσταση…

Και όλο αυτή η κατάσταση σε ρίχνει πολύ αλλά αρχίζει η συχνότητά τους να γίνεται πιο αραιή… Δεν ξέρω γιατί κολλάω σε καταστάσεις- ανθρώπους ή περιόδους και γεμίζω ενοχές, αμφισβητώντας τις επιλογές που έχω κάνει. Τελικά κατέληξα ότι είναι μια απαραίτητη διαδικασία για να ολοκληρωθεί η κάθαρση της ψυχής… Πόνος-αναγέννηση- ελπίδα.

Μια περίοδο απραξίας, μια εσωτερική διαδικασία και μετά ηρεμία. Αυτές οι μεταβατικές περιόδους στη ζωή μου πάντα τις σιχαινόμουν, κυρίως επειδή τις κάνω να κρατάνε περισσότερο και τελικά δεν μπορώ να τις αντέξω. Αλλά σε βοηθάνε τόσο πολύ να μάθεις τον εαυτό σου ακόμα και τους άλλους. Η ανάγκη μου για ελευθερία βούλησης- κίνησης, για ζωή, είναι έντονη που κάποιες φορές με φυλακίζει. Αλλά όλοι δεν είμαστε δέσμιοι του εαυτού μας και των επιλογών μας?

Και μετά ξεκαθαρίζουν όλα. Πάντα έτσι ξαφνικά γίνεται.. και είσαι έτοιμος και ελεύθερος να κάνεις πράγματα. Και όλα είναι ξεκάθαρα. Ποιους αφήνεις εκεί, με ποιος πας μπροστά και το καλύτερο?? Ότι υπάρχει ένα άγνωστο πολύ συναρπαστικό!!!!

The boy I never claimed..

Και όλα ξεκίνησαν με την τραγωδία του Ευριπίδη «Ορέστης» από το εθνικό θέατρο. Το κείμενο ήταν σύγχρονο, μου αρεσε η αντισυμβατική ερμηνεία του κλασικού κειμένου και πετυχε το στόχο του να με ταξιδέψει στη πλοκή. Κάποια ερωτηματικά-σημπερασματα από τη χθεσινή παράσταση και όχι μόνο..

α. Σχέση Πυλάδης- Ορέστης. Όπως έλεγε χτες μέσα στο κείμενο η φιλία δεν είναι για δειλούς. Υπάρχει όμως τέτοια ανιδιοτελής φιλία? Και μήπως ο Πυλάδης ένοιωθε και αυτός συνένοχος για το φόνο της Κλυταιμνήστρας-μητέρας του Ορέστη? Άρα τα πάντα έχουν από πίσω κάποια αιτία ή συμφέρον ή καλύπτουν άλλες συναισθηματικές-ψυχολογικές καταστάσεις? Πάντως όπως και να έχει, μου άρεσε ο τρόπος που παρουσιαζόταν η φιλία και με καλύπτει. Και καταλήγω ότι η ισχύς εν τη ενώσει!

 β. Καλά τα λέει ο Ευριπίδης.. τα ανθρώπινα πάθη κουβαλούν τις ανθρώπινες αδυναμίες τους και να ενεργούν και πράττουν με δική τους θέληση και σύμφωνα με αυτές. Αρκετές φορές υπακούουμε στις παρορμήσεις και τις ευαισθησίες, δεν δρούμε σύμφωνα μ’ ένα ιδανικό προσδιορισμένο με σαφήνεια τρόπο, αλλά σύμφωνα με φόβους και επιθυμίες. Μελοδραματικά πάθη, ρομαντικές αντιφάσεις. Ο Αγαμέμνονας σκότωσε την Κλυταιμνήστρα γιατί τον απατούσε.. ο Μενέλαος έκανε ολόκληρο πόλεμο για τα μάτια της Ελένης..και ο πατέρας μου ερωτεύεται αεροσυνοδό εδάφους και μέσα σε 5 λεπτά έχω ήδη φύγει για εξωτερικό μη σου πω και καραϊβικό! Μα είναι τρελοί αυτοί οι ρωμαίοι!!

Συμπέρασμα πίσω από κάθε άντρα κρύβεται πάντα μια γυναίκα.. Και το πιο αστείο… ακόμα και ο Ευριπίδης τη γλίτωσε την Ελένη.. Η απόλυτη ομορφιά, όσα κακά και αν προξενεί, τελικά δεν καταδικάζεται, αλλά καταξιώνεται στους ουρανούς σαν αξία αιώνια, ηθική και συγχρόνως αισθητική. Oh my god!!!!

 γ. Ξυπνήστεεε οι ρόλοι άλλαξαν!! Πρέπει να τους διεκδικήσουμε! Το καλοκαίρι δεν ήμουν τόσο γρήγορη και άλλη κοπέλα «έκλεψε» το αγόρι! Και το «μάθημα» μου συνεχίστηκε όταν έμαθα ότι τον συγκριμένο τον πολιορκούν και ενδίδει. Μου φάνηκε πολύ γελοίο όλο αυτό το σκηνικό.. και να διεκδικήσεις κάποιον που αξίζει, αλλά όχι σαν ρόλο κυνηγού! Τι να πεις… Ευριπίδη χάσαμε τη μπάλα. Τσάμπα ο πόλεμος που έγινε για την ωραία Ελένη! Και μεταξύ μας να διεκδικήσεις κάποιον που είναι σαν τον Βrad Pitt, όχι κάτι λιγότερο :ρ

δ. «Το ξέρει η μαμά του?» ακόμα και τα μικρότεροι έχουν ξεσαλώσει.. ίσως μόνο από αυτούς γίνεται το παιχνίδι πλέον πια, αλλά τους έχουν «δασκαλέψει» για το πώς πρέπει να είναι. Ναι μεν θα πληρώσεις το ποτό, αλλά να σου κάνουν κάνουν και αναπαντ. για να τους πάρεις?? Και αναρωτιέμαι γιατί πάντα θα πρέπει να «κρύβεται» από πίσω κάποια κατάσταση «προβληματική» είναι τόσο απίθανο δύο άνθρωποι να ταιρίαζουν τόσο πολύ, να εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύματος, ή να μην έχουν μπεί καν στην λογική του να ασχοληθούν με αυτές? Μεταξύ μας δύσκολα… αλλά γιατί όχι?

 Ε. Ερώτηση ηθικοπλαστική?? Υπάρχει γάμος με συμφέρον? Ασφαλώς και ναι! Πρέπει να γίνεται?? Σημαντικό να υπάρχει ακίνητη περιουσία και μετρητό!! Χαχαχαχα Ζ. και Ι. είστε πολύ μπροστάααααα

Κλείνοντας… Così è (se vi pare) Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.

Φτου και βγαίνω… this is not a job it is a f****g experience!!!!

Μετά τις διακοπές ζω απίστευτες στιγμές! Από εκεί που με είχε πάρει από κάτω, η κατάσταση γίνεται πιο διασκεδαστική από ποτέ! Ο δουλεια μου έχει αρχιζει να μοιάζει με ριάλιτυ! Και τελικά έχει παραπάνω κοινά απ όσα φανταζόμουν και ασφαλώς περισσότερη πλάκα!!

Εισαγωγικά.. οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν συνέχεια. Οπότε για να είσαι μέσα στο παιχνίδι πρέπει να είσαι γρήγορος, αποτελεσματικός, ψύχραιμος και θανάσιμος! Σκέψου, το big brother (εδώ μπορούμε να βάλουμε το όνομα της εταιρίας) show και «ψηφίζουμε» κάθε μέρα ποιος θα φύγει.

Σκοπός του παιχνιδιού: να διώξουμε όλους τους υπάλληλους! Παίρνουμε ως δεδομένο ότι όλοι είναι αντιπαθητικοί, όλοι μας «δουλεύουν» και όλοι προσπαθούν να μας καταστρέψουν την εταιρία. Ξεκινάμε από τα εύκολα θύματα, δηλαδή αυτούς που σιχαινόμαστε πιο πολύ!

Έπαθλο: να κάτσεις όσο περισσότερο μπορείς, αλλά.. να καταφέρεις να πάρεις και αποζημίωση.

Δωμάτιο ψηφοφορίας: ουσιαστικά δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει η μυστική φωνή που σου λέει ποιος θα είναι ο επόμενος. Ενώ νομίζεις ότι ο big brother είναι ο «άντρας», Απατάσαι πλάνην οικτρά καλέ μου φίλε. Οι αρχηγοί είναι οι γυναίκες του!!! Και για μια ακόμα φορά καταλήγουμε ότι πίσω από ένα «πανηλιθιο»άντρα, κρύβονται «ηλίθιες» γυναίκες (είναι σε καλύτερη μοίρα από αυτόν, αφού τον κάνουν ότι θέλουν).

Παρούσα φάση: έχουν φύγει οι πιο αντιπαθητικοί, οπότε τώρα έχουμε μείνει οι λιγότερο αντιπαθητικοί. Δεδομένο: όλοι είμαστε αντιπαθητικοί. Πρέπει να παραμείνεις στο παιχνίδι, όσο περισσότερο μπορείς. Ασφαλώς μπορείς να ψάχνεις καινούρια δουλειά. Αν είναι τυχεροί τους κάνεις τη ζωή πιο εύκολη (σε ξεφορτώνονται και δεν σε πληρώνουν), αλλιώς είσαι ο πραγματικός νικητής..τους αναγκάζεις να σε πληρώσουν.

Ασυλία: αν συμπληρωθούν οι 6 απολύσεις το μήνα. Συνεχίζεις στον επόμενο γύρο, εεε μήνα εννοώ!!!!!!

Επιπρόσθετη δοκιμασία: επειδή έχει δυσκολέψει πολύ το παιχνίδι.. υπάρχει έξτρα δοκιμασία. Ο πιο γρήγορος κερδίζει! Κλείσαμε το παρκινγκ με πόρτα όποτε αν καθυστερήσεις το πρωί, είσαι άτυχος και πας κατευθείαν σπίτι σου. Επειδή υπάρχει δικαιοσύνη οι κανόνες για την ώρα έχουν τοιχοκολληθεί. Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησαν..

Δωμάτιο επικοινωνίας: Επικοινωνία με τα θεια εδω. Τρία (3) ειδικα διαμορφωμένα εκκλησάκια,  όποτε έρχεσαι πιο κοντά με τα θεια και σου δίνει δύναμη και φώτιση! Ευχαριστούμε καλό μου αφεντικό!!!

Προς το παρόν είμαι ακόμα στο παιχνίδι!! Yeahhhhhhh Έχουν σταματήσει να με ενοχλούν και να ασχολούνται μαζί μου! Επιτελούς έχω ελεύθερο χρόνο να κάνω ότι θέλω, ίσως αν είχα και μουσικούλα θα μου άρεσε περισσότερο αλλά δεν βαριέσαι?

Θα κλείσω με μια φράση που ταιριάζει, σχεδόν πάντα..

Δύο πράγματα είναι απέραντα στον κόσμο,

το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία.

Και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος.

[Άλμπερτ Αϊνστάιν]

Την …. Mπατζελή μου!!!

Καλά τα έλεγε ο μπαμπάς μου όταν κάναμε αγώνα ράλυ για να πάμε στην Επίδαυρο (ήμασταν καθ΄ οδόν για να δούμε τους Αχαρνής και το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι ενώ ξεκινήσαμε εγκαίρως (!), τρέχαμε για να φτάσουμε πρώτοι (!)). Χρησιμοποίησε αυτή την ευρηματική φράση για να αποφύγει άλλη βρισιά. Τότε μου φάνηκε πολύ αστείο και το σκ που πέρασε προσπαθούσα μάταια να θυμηθώ τη φράση. Σιγά.. τελικά αποφασίσαμε με τις κοπέλες να χρησιμοποιήσουμε την φράση «τον Μπαντίλα μου», που έχει ίδια χρησιμότητα με την Μπατζελή! Πολύ βολικό! Και τι κρίμα?? Τώρα που την έμαθα, είναι εκτός κυβέρνησης. Μα όλα στραβά??

Αρχικά έλεγα να βάλω σαν τίτλο αυτού του άρθρου «Does God Play Dice?» αλλά ο παραπάνω τίτλος ταιριάζει απόλυτα με τη σημερινή μέρα. Και ναι, σήμερα που έλεγα να μην αργήσω, ξεφορτίστηκε η μπαταρία του αυτοκινήτου, κάλεσα την οδική βοήθεια, καθυστέρησα και δεν μπορώ να ζητήσω άδεια να φύγω πιο νωρίς. Όποτε έχω συνάντηση με το συγκεκριμένο καθηγητή είναι δεδομένο ότι καθυστερώ και με περιμένει. Μα όλα στραβά?? Και μόλις ήρθα με πήρανε από τα μούτρα για ένα project στο οποίο έχω μείνει μόνη μου (έκανα τα 3-2 🙂 ) και στη τελική δεν θα κερδίσω και κάτι. Έχω και την υποψία ότι θα με διώξουν μόλις πάρουμε τη δουλειά…

Βatteries Replemish: ον! Όποτε μένω στο σπίτι της Μ., αν εξαιρέσεις ότι δεν κοιμάμαι ποτέ πάνω από 4 ώρες, περνάω υπέροχα! Το θέμα συζήτησης ήταν τα απωθημένα- το πεπρωμένο κλπ. Η συζήτηση είχε ξεκινήσει στο τροπικό Λαγονήσι στο «βιλόνι των οργίων» (καλημέρα Λάμπροοοοο) με δυναμικές παρουσίες και παραπομπές από το φανταρόνι. Μπορεί κάποιος να θεωρεί ό, τι είναι το πεπρωμένο σου?

Μία από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι το Serendipity (refers to an accidental lucky discovery). Και ενώ λατρεύω αυτή την ταινία, ιστορία αγάπης που ένα ζευγάρι συναντιέται στη ΝΥ ❤ και το αφήνουν στη μοίρα να ξαναβρεθούν- ασφαλώς και έχει χάπυ εντ, αναρωτιόμουν κατά πόσο μπορεί να ισχύει η μοίρα, το πεπρωμένο κ.λπ και αν συνδέεται άρρηκτα με τις επιλογές μας.

Πεπρωμένο είναι αυτό που ορίζεται από τη μοίρα. Μοιρολατρία (μεμψιμοιρία) όπου τα πάντα είναι προκαθορισμένα από τον θεό. Αφού η σκέψη και οι πράξεις επιδέχονται επιλογή, πως μπορεί να συνδέεται με το πεπρωμένο? Αν όλα ήταν προδιαγεγραμμένα εκ των προτέρων, τότε καταργείται αυτόματα το δικαίωμα της επιλογής και της ελευθερίας βούλησης.. αλλά ο άνθρωπος αξιοποιεί το δικαίωμα της επιλογής, οπότε είναι και κύριος της πορείας του!

Αυτό που πιστεύω είναι ότι οι «συμπτώσεις», μπορούν να σχετιστούν με το νόμο των πιθανοτήτων. Δηλαδή, όσα μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων παρατηρεί, τόσο περισσότερες συμπτώσεις ανακαλύπτει. Και κάποιου είδους συμπτώσεων, όπως μου μίλησε ενώ τον σκεφτόμουν, απλά μας δίνουν μία βολική λύση τη στιγμή ακριβώς που τη χρειαζόμαστε! Ιδίως αν είσαι και καψουρεμένος βολεύει πολύ να θεωρείς ότι είναι το πεπρωμένο σου! Επιπρόσθετα ως «σύμπτωση», εκλαμβάνω το γνωστό ως «timing». Mε λίγα λόγια, βρεθήκαμε τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος, είχαμε την προσοχή μας τεταμένη και αρπάξαμε την ευκαιρία που έκρυβε μέσα της μια «τυχαία σύμπτωση». Προφανώς το υποσυνειδητό μας σε συνδυασμό με τις «συμπτώσεις» καθορίζουν τις επιλογές μας.

Μπέρδεμα… και ενώ χτες κάπως τα είχα βάλει σε μια τάξη, η Μ. με αποσυντόνισε.. και τελικά μας βρήκε το ξημέρωμα να συζητάμε για τα ίδια άτομα, τις ίδιες καταστάσεις και για τις λανθασμένες επιλογές.. πρέπει να είμαστε εγωιστές (?) ή πρέπει να κυνηγάμε τις επιλογές μας? Αν τα σημάδια δεν είναι ευοίωνα το φτάνουμε έως το τέλος και ότι γίνει (Μ.) ή τα αφήνουμε τα πράγματα όπως είναι (Εγώ)? Στο τελευταίο, Μ – Εμού (1-0)..

Τελικά δεν κατέληξα πουθενά. Καθυστέρησα, νυστάζω και είμαι ακόμα πιο μπερδεμένη από χτες.. Την Μπατζελή μου μέσα!!!