Που τους βρίσκεις τους γαμπρούς?

Αυτή την ερώτηση την είχα κάνει όταν ήμουν παρανυφάκι (6 ετών) μέσα στο αμάξι καθώς πηγαίναμε στην εκκλησία. Μεγάλη επιτυχία αυτός ο γάμος.. δεν επιτρεπόταν να χαμογελάω για να μη φαίνεται ότι ήμουν κουτσοδόντικο (μα όλα στραβά??),  η νύφη άργησε, αργότερα χώρισαν (δεν φταίω εγώ..) και απάντηση δεν πήρα!  Και ξαναρωτάω…Που τους βρίσκεις τους γαμπρούς?

Και γιατί τόσο άγχος? Εγώ το είχα πάρει χαμπάρι από μικρή και προσπαθούσα να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη.. αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχει σημείο «συγκέντρωσης και ανταλλαγής». Η λογική θα ήταν «cash and carry». Ενοικιάζεται-δανείζεται-πωλειται (όπως είναι επιπλωμένοοοοο) γαμπρός, ελαφρώς μεταχειρισμένος, με πτυχία, με 4 γλώσσες, προίκα, ανεξάρτητος και χωρίς πεθερά :P. Ξέχασα το βασικό.. να ξέρει και από καλό λάδι! Και όλο αυτό το άγχος πάλι για ποιο λόγο? Με ρώτησε χτες ένας από τη πολυκατοικία πότε θα φάνε κουφέτα, εδώ το είχα να του απαντήσω να σου δώσω λεφτά να πάρεις. Ευτυχώς κράτησα τις ιδέες μου  για εμένα και απάντησα, ότι έχω καιρό, εξάλλου μια ζωή παντρεμένη θα είμαι. Εκεί πάγωσε το χαμόγελο του  και με συμπόνια κούνησε το κεφάλι του. Να δω τώρα θα με ξαναρωτήσει?

Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει εκπομπή για τις μανάδες, όχι μια νύφη για το γιο μου, αλλά ένα ψυχολόγος για τη μάνα μου. Αχ, αυτές κάνουν όλη τη δουλειά. Όταν συνειδητοποιούν ότι αρχίζουν οι γάμοι ή οι δεσμεύσεις στα συνομήλικα παιδάκια με το δικό τους καμάρι, τους γυρνάει το μάτι.

Το πρώτο στάδιο: ότι θυμάσαι χαίρεσαι!  «Μια χαρά παιδί ήταν ο Λάκης γιατί τον έδιωξες?», «Και από καλή οικογένεια, τι σε έπιασε κακομοίρα?» καθώς και «Και πόσο πολύ σε αγαπούσε..μουλάρα ». Μπορεί όντως να μην ήταν ο αγαπημένος τους, ή ακόμα και να ντρεπόταν να συμπεθεριάσει με την οικογένεια γιατί τους θεωρούσε decadence ή ακόμα να θεωρούσε ότι δεν ήταν του επιπέδου σου, αφού δεν ήταν πυρηνικός φυσικός. Αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το θέμα μας είναι ότι είσαι τώρα ΜΟΝΗ-ΜΟΝΟΣ!

Δεύτερο στάδιο: ψηστήρι-με σκοπό να σου βάλει μυαλό και να σε ξυπνήσει ζώον. «Είδες αυτή πως τον τύλιξε??», «Αυτή είχε τα μάτια της ανοιχτά, όχι σαν και εσένα που βγαίνεις με τους τελευταίους», «και ξέρεις τι σου λείπει, μυαλό..». Σε αυτό το στάδιο γίνεται το καταπληκτικό, ενώ είσαι πχ. 28, αυτόματα γίνεσαι 29-> άρα μεγάλωσες-> είσαι ανύπαντρη- ακόμα χειρότερη που δεν τον έχεις βρει ακόμα-> άρα χαζεύεις-> άρα που μας πάει το πουλμανάκι?? Παραδόξως όταν είσαι μικρότερος και μεγαλώνεις λιγάκι τον εαυτό σου, σου λέει «αντε βρε νιάνιαρο ακόμα δεν βγήκες από το αυγό σου» και άλλα τέτοια ωραία. Περίεργα πλάσματα οι μητέρες.

Τρίτο στάδιο: φιλικό πατ πατ στον ώμο- «μάνα» εξ ουρανού. «Εγώ για το καλό σου το λέω, λες να θέλω να σε στενοχωρήσω?». Βασικά τα νεύρα σου σπάει και εκεί που λες ηρεμήσαμε, τσουπ, εμφανίζονται οι δήθεν τυχαίες γνωριμίες.  «Τι λες να κάνει ο Γιωργάκης? (αναρωτιέσαι εσύ για σε ποιον Γιωργάκη αναφέρεται, πάντως όχι τον Παπανδρέου) Τον γιωργάκη..από το νηπιαγωγείο… που σου είχε κάνει πρόταση γάμου στο προνήπιο!!» (ντοινγκ!), «Καλά προχθές μάντεψε ποιον είδα. Τη μαμά του Γιαννάκη. Τον θυμάσαι?? Παίζατε μικροί Ατάρι. Πήρα το τηλ. του για να τα πείτε» και το χειρότερο..αν είσαι τυχερός και πετύχεις τον υποψήφιο live «εεε, δεν ανταλλάζετε τα κινητά σας να πάτε για κανένα καφεδάκι?». Εγώ βρίσκομαι σε αυτό το στάδιο και ευτυχώς οι υποψήφιοι γαμπροί είναι συμπαθητικοί. 🙂

Ακόμα δεν ξέρω αν υπάρχει επόμενο στάδιο. Πάντως θα ενημερώσω.. προς το παρόν αφήνω τους άλλους να ανησυχούν για εμένα! Αφιερωμένη η παρακάτω εικόνα του αγαπημένου Yoshitomo Nara!