Tonight I can write the saddest line..

Drowning Girl- Roy Lichtenstein (American, 1923-1997)

Αφορμή για αυτό το άρθρο είναι το παραπάνω ποίημα του Pablo Neruda. Η αναζήτηση για τα ποιήματα του έγινε τυχαία, είχα διαβάσει ένα άλλο ποίημα του “clenched soul” και μου είχε κάνει εντύπωση ο παρακάτω στίχος.

Why will the whole of love come on me suddenly
when I am sad and feel you are far away?

Και στη χθεσινή αναζήτηση για ποιημάτων του με μουσική επένδυση και ανακάλυψα το «Tonight I can write the saddest lines» που το απαγγέλει υπέροχα ο Andy Garcia στο ιl postino (χτες το έμαθα και εγώ και θέλω πολύ να δω την ταινία). Ενώ δεν καταλαβαίνω πολλά από ποίηση (ίσως είμαι αρκετά πεζή, αν και έχω καλλιτεχνικές ανησυχίες) το ποίημα αυτό με προβλημάτισε και με καθήλωσε (το τελευταίο καλό πράγμα που με έκανε να ενθουσιαστώ ήταν μια παράσταση φλαμένγκο). Είναι τόσο απλό και όμως μπορεί να σου μεταφέρει την θλίψη και τον πόνο που νοιώθει για μια αγάπη που τελείωσε.

Tonight I can write the saddest lines.
To think that I do not have her. To feel that I have lost her.

Τα ποιήματα του μου θύμισαν όχι μόνο περασμένες αγάπες αλλά και παιχνίδια του μυαλού (απωθημένα δεν λέγονται?? 😛 ). Ωραία λόγια, πολύ αισθαντικά, αλλά το ερώτημα είναι αν αυτά πρέπει να τα κρατήσεις για τον εαυτό σου ή πρέπει να τα μοιραστείς με το άλλο μισό. Από τη μία ο καθένας θέλει να εκφράσει αυτά που νοιώθει, αλλά από την άλλη κατά πόσο ο άλλος θέλει να ακούσει? Η Μ. μου είχε πει σε αντίστοιχη περίπτωση, «Και γιατί να θέλει να σε ακούσει?». Τότε βέβαια αναρωτιόμουν γιατί να μη θέλει και ό,τι εγώ ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου και δεν είχα προσδοκίες από αυτόν κ.λπ. Τελικά όμως είχε δίκιο, όπως τις περισσότερες φορές άλλωστε. Τώρα που έχουν βιώνω μια παρόμοια κατάσταση, ούτε εγώ θέλω να μάθω πως αισθάνεται και επιπλέον νοιώθω και άβολα στην κάθε επικοινωνία.

Οπότε αυτό το άρθρο θα το αφιερώσω στις «αγάπες» που έχουμε πλάσει εμείς στο μυαλό μας και στις αγάπες που έχουν τελειώσει..

«Love is so short, forgetting is so long» που με καλύπτει απόλυτα

As bad as it gets…

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν μπορούν τα πράγματα να γίνουν πολύ χειρότερα απ’ όσο είναι. Ασφαλώς και μπορούν! Μπορούν να ακολουθήσουν το χειρότερο σενάριο που έχεις σκεφτεί. Επιστρέφεις από τις διακοπές και σε χτυπάει αλύπητα η μοίρα.. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις αφήσει τα πράγματα χάλια, μπορούν να γίνουν ακόμα χειρότερα..

Τα πράγματα στη δουλειά ήταν χάλια πριν φύγω και τώρα ακολουθούν εκθετική πορεία προς τα τάρταρα. Όταν έφυγα ήξερα για τρεις συναδέλφους που παραιτήθηκαν και μέσα σε ένα 24ωρο προστέθηκαν 3 απολύσεις και μια παραίτηση! Είμαστε πάντως γρήγοροι και θανάσιμοι! Θα μου πεις δεν είναι η πρώτη εταιρία που την έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση (γίναμε Ευρώπη παιδί μου! Μέσα σε 6 μήνες μάθαμε τόσες καινούριες λέξεις… ΔΝΤ-ΑΕΠ-δημόσιο χρέος-επιτόκια δανεισμού-σκληρή λιτότητα-πακέτα στήριξης κλπ.). Και επειδή δεν είμαι καμία βλαχάρα, ευτυχώς που στο μάστερ είχα μάθημα οικονομικών, ξεστραβώθηκα. Έμαθα επιτέλους πρακτικά τι είναι ο τόκος- το επιτόκιο- ο χρόνος απόσβεσης και άλλα πολλά που δεν μπορώ να μοιραστώ, γιατί αλλιώς πως θα έκανα το κομμάτι μου? Βέβαια επειδή δεν το είχα πολύ με τα οικονομικά χρειάστηκε να φρεσκάρω την ύλη και το Σεπτέβρη. Όχι ότι είμαι καμία χαζή(!) αλλά η βραχυχρόνια μνήμη μου είχε γεμίσει και έπρεπε να σβήσω κάτι, ώστε να μπει στη μακροχρόνια!

Και επανέρχομαι ο τύπος που διώξανε χτες, ήταν από τους τελευταίους που περίμενα και τον πληροφόρησαν 10 λεπτά πριν σχολάσει !!!! Κάποιος κακεντρεχής μπορεί να πει ότι το αφεντικό είναι ένας τραγικός βλάχος, άξεστος. Η αλήθεια είναι ότι είναι ένας υπέροχος, καλοσυνάτος άνθρωπος, με Α κεφαλαίο. Στο λένε τελευταία στιγμή α) για να νιώθεις παραγωγικός έως τη τελευταία στιγμή (έτσι είναι όταν κάνεις το χόμπι σου δουλειά! Το απολαμβάνεις έως την τελευταία σταγόνα λαδιού!) και β) να μη προλάβεις να στεναχωρηθείς. Όταν έχεις τέτοιο αφεντικό που σε στηρίζει ψυχολογικά, απλά νοιώθεις ευγνωμοσύνη. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να μη πάρω τα λεφτά της αποζημίωσης για να τα δώσω για το r&d της εταιρίας. Δεν θέλω να είμαι ο πιο αδύναμος κρίκος! 😛

Το ενοχλητικό σε όλη αυτή τη κατάσταση είναι ότι δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει ο «ξαφνικός θάνατος». Μου θύμισε τώρα ένα τηλεπαιχνίδι που όταν απαντούσες λάθος άνοιγε μια καταπακτή στο πάτωμα …bye bye.. Για καλό και για κακό υπολόγισα τα λεφτά που θα πάρω και σκέφτηκα τι θα κάνω στον άπλετο ελεύθερο μου χρόνο. Πλέον πια δεν θα έχω δικαιολογία για τη διπλωματική αλλά μπορώ να τηρήσω το «Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Να γραφτώ κολύμβηση και να ενισχύσω το μαύρισμα μου. Σωστός??

Σχετικά με τις διακοπές για πρώτη φορά δεν γκρίνιασα πολύ και ήμουν Κυρία. Νομίζω ότι χάνω τον τίτλο της Drama Queen-αλλά κάτι θα βρω για να επανέρθω. Πήγα Μυτιλήνη και Σίφνο-Σέριφο. Στη Μυτιλήνη λόγο παρέας πέρασα πολύ καλά! Ουσιαστικά έκανα αυτό που ήθελα. Δηλαδή αραλίκι στη παραλία και ποτό (από το μεσημέρι ξεκίναγε το πρόγραμμα ΔΚ-Δοκίμασμα Κοκτέιλ!!!!)! και γενικά πέρασαν αναίμακτα αυτές οι μέρες. Στο σύμπλεγμα Σίφνος- Σέριφος, ενώ φαινόταν ιδανικό (νησιά για διασκέδαση και κοριτσοπαρέα με ότι συνεπάγεται), κάπου στράβωσε το θέμα. Και δεν ξέρω αν σε αυτό οφείλεται ότι οι γυναίκες είμαστε περίεργες ή συνδέουμε τη φιλία με τη διασκέδαση σε διακοπές. Κατέληξα ότι δεν συνεπάγεται! Θα μου πεις για 4-5 μέρες δεν μπορείς να συμβιβαστείς με το πρόγραμμα των άλλων? Από την άλλη γιατί να πιεστείς? Αλλά αν δεν πιεστείς δύσκολα θα βρεις τον ιδανικό που να σας αρέσουν τα ίδια πράγματα και να θέλετε να τα κάνετε την ίδια στιγμή. Εγώ πάντως θα βαριόμουν..αν δεν ρίξεις τα καντήλια σου, τι να το κάνεις? Να ανάψουν λίγο τα αίματα..

Όπως συμπεραίνουμε από τα παραπάνω είχαμε μια απώλεια στις διακοπές.. μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ κατά πόσο υπάρχει πραγματική φιλία και πως το εννοεί ο καθένας. Και μετά σου έρχονται αλυσιδωτά όλες οι υπόλοιπες φοβίες-ανασφάλειες-προβληματισμοί (και κάνω πάλι την έξυπνη.. αυτό που κάνω είναι το φαινόμενο της «χιονοστιβάδας». Τι λέει το άτομο??? Είναι θετική ανατροφοδότηση, που έχει ως αποτέλεσμα την εκθετική ανάπτυξη του συστήματος ή την άμεση εξασθένηση του. Τελικά πολλά χρήσιμα πράγματα έμαθα στη σχολή και κυρίως δεν σε περνάνε για βόδι!). Η βραδιά έκλεισε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ! Η ηρωική έξοδος της φίλης συνέπεσε με την ημέρα της γιορτής μου, σε συνδυασμό με αναπάντεχα μηνύματα + όλα το παραπάνω mood+ 4 mojito (τα mojito έχουν και πληθυντικό?)… ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη. (Να ζητήσω συγγνώμη στη καλή μου φίλη Χ. που ανέχτηκε εκείνη τη ημέρα την παράνοια μου και βασικώς με άκουσε).

Η ώρα δεν περνάει, το «σύστημα» είναι σε ισορροπία (καμιά εισροή, καμία εκροή, καμία απόλυση, καμία παραίτηση, κανένας θόρυβος). Είμαστε εκνευριστικά ήρεμοι, μέχρι το επόμενο μπαμ. Το τηλέφωνο μου δεν χτυπάει για συνέντευξη, ούτε μήνυμα από τον … ούτε μαιλ από τον ανεκπλήρωτο έρωτα.. As bad as it gets…..

Μα ήταν ψεύτικα τα δάκρυα σου…

Rennie Ellis, Australia, 1940 – 2003, Auntie Mame, Kings Cross, 1970 – 71, Sydney

Όλα ήταν ψεύτικα…ψεύτικα.. τραγουδάει η Βίσση από το μικρό μου φούξια mp3 player. Δώρο πρώην για την παρουσίαση της διπλωματικής μου. Μεγάλο γεγονός στη ζωή μου..Eκείνη η μέρα ήταν η λύτρωση και η εξιλέωση για όλα αυτά που είχαν τραβήξει οι γύρω μου εκείνο τον χρόνο. Είχα ντυθεί σε αποχρώσεις του φούξια (μάλλον για τα ταιριάζει με το mp3) , με 10 κιλά επιπλέον και μια ψυχολογία χάλια. Μόλις τέλειωσε το μαρτύριο να μιλάς για μισή ώρα για ένα θέμα που είχες σιχαθεί να το δουλεύεις και απάντησες στις υποτιθέμενες ερωτήσεις «παγίδα», η φράση «9,5 συγχαρητήρια!» ακούγεται σαν «Συγχαρητήρια είσαστε μια μεγαλοφυΐα!!». Ο εορτασμός δεν θα μπορούσε να γίνει με διαφορετικό τρόπο… Φαγητό! Ένα σάντουιτς με κοτόπουλο κάρυ- ένα καφέ και μια λεμονίτα!

Που ήσουν μικρή μου μέλισσα τη μέρα που σε γύρεψα.. τελευταία έχω πάθει flash back.. Έχω γυρίσει δεκαετίες πίσω. Μουσικάρες τότε., ε? Έχω βρει, ό,τι μπορείς να φανταστείς.. από Μπίγαλη (λατρεμένος bigalice), Κυριαζής (στο Ημεροβίγλι ξημερώματα του Απρίλη), Καλλίρη, Λιβιεράτο, Χαριτοδιπλωμένο, Πωλίνα, Μαντώ, Λαθρεπιβάτες, Βίσση, Γαρμπή, Καρβέλας, Αλέξια… Τα έχω γράψει όλα αυτά σε cd και κοπανιέμαι το πρωί στο δρόμο για τη δουλειά, με κοιτάνε λίγο περίεργα βέβαια.. αλλά έχω καταλήξει ή ότι είναι πολύ ωραία η φωνή μου ή η παρουσία μου 😛

Eρώτηση? Ήταν όντως τόσο καλά τα τραγούδια? ή τα έχουμε συνδυάσει με τα παιδικά (η εφηβικά?) μας χρονιά? Όταν φέτος πήγα σε ντίσκο και άκουσα λαμπάντα και μακαρένα, ήταν σοκ και δεός! Έτρεξα πανικόβλητη στη πίστα και άρχισα να χορεύω χωρίς σταματημό. Αν θυμάμαι καλά κάθισα μια και καλή στο κρεβάτι μου.. καλά όταν έβαλε τα παπάκια και το σκα σουσού, εκεί αναδιπλώθηκε το ταλέντο μου..εκεί αναρωτήθηκα που μπορώ να φτάσω?? Και η απάντηση ήρθε αργότερα όταν χόρεψα μπλουζ με το αγόρι του ταικ βο ντο. Είχε κολλήσει πάνω μου, ενώ ήταν ελεεινά ιδρωμένος. Ο φίλος του που χόρευε με τη φίλη μου, ήθελα να κάνουμε ανταλλαγή ζευγαριών-άσχετα που μου έφτανε έως τον ώμο. Και το κερασάκι ήταν ότι μου ψιθύριζε στο αυτί για τη νοοτροπία των ελληνίδων γυναικών (εδώ έγινε και σύγκριση με τις αμερικανίδες..το αγόρι μου ήταν και έμπειρο και παγκόσμιο γκομενακι) και τις σχέσεις με το αντίθετο φύλο, κλείστο το ρημάδι να ακούσουμε το τραγούδι!

Πως πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, δεν το έχω καταλάβει.. Από μικρή το έκανα. Μάλλον για αυτό δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Είναι σαν να δουλεύουν μικρά ανθρωπάκια μέσα στο μυαλό μου και το καθένα να κάνει διαφορετικά πράγματα και είμαι σίγουρη ότι θα είναι από διαφορετικές εθνικότητες. J Τι βασανιστήρια είναι και αυτό? Μένει μια μέρα για την άδεια.. άντε να περάσει η σημερινή και μετά να έρθει το αύριο. Αύριο φεύγω, στις 7 το απόγευμα σαλπάρω για Μυτιλήνη.. 12 ώρες μέσα στο πλοίο? Πως θα την παλέψω? Μακάρι να μην πετύχω καμία ενοχλητική κύρια που να μου πιάσει την κουβέντα. Πως γίνεται να έρχονται πάντα σε εμένα? Νομίζω θα πάψω να είμαι ευγενική..

Μετά τη Μυτιλήνη, πάω Σίφνο και Σέριφο! Χτες η μαμά μου έδωσε ρέστα. Δεν έχω καταλάβει πως καταφέρνει να κάνει παζάρια και να πιάνει και την κουβέντα. Μάλλον πλεονέκτημα που δεν το πήρα εγώ. Το δουλεύω αυτό το κομμάτι αλλά είναι με τα κέφια μου. Ο κυριούλης που θα μας νοικιάσει το δωμάτιο είναι συνδημότης και συναγωνιστής με τον μπαμπά μου. Και οι δύο στο «κόμμα» από τα παλιά, κοινές παρατάξεις, κοινοί γνωστοί, κοινοί αγώνες. Με το άκουσμα του όνομα του μπαμπά μου, μεγάλος ενθουσιασμός και ακόμα μεγαλύτερος όταν κατάλαβε ότι η κυρία που μιλούσε τόση ώρα είναι η γυναίκα του. Παρένθεση πάντα αναρωτιόταν η μαμά μου γιατί πρέπει να είναι κάποιου? Η γυναίκα του Κίτσου, η μαμά της Σεμέλας, η εγγονή της Τούλας, η κόρη της Χαρίκλειας… Βέβαια στην Προκείμενη περίπτωση μας βόλεψε όλους! Επειδή ήταν η γυναίκα του μπαμπά μου, βούτηξε το τηλέφωνο από τα χέρια της γυναίκας του και λέει στη μαμά μου «ααα εσύ είσαι η κούκλα που έχει παντρευτεί ο Λάκης ο γλυκούλης???» και συνεχίζει «Δεν ξέρω τώρα πως είσαι, αλλά ήσουν πολύ ωραία γυναίκα». Δεν ήθελε πολύ και η μαμά μου.. Τι παραπάνω έπρεπε να της πει? Αν και μετά αντί να ηρεμήσουμε όλοι και να είμαστε σε μια ευτυχισμένη νιρβάνα που α. βρήκαμε τόσο γρήγορα δωμάτιο στις ημερομηνίες που θέλαμε, β. σε καλή τιμή, γ. πήρε και το κομπλιμέντακι της, ξεκίνησε το μαρτύριο.. Ήμουν πολύ όμορφη και απορώ πως στραβώθηκα και πήρα τον πατέρα σου! Και ξέρεις πόσοι με κυνήγησαν? (αυτό πάντως είναι πιασαρικό. Θα το λέω και εγώ όταν μεγαλώσω. . . Θυμάμαι τότε που με ήθελε ο Σάκης αλλά με κόρταρε και ο Γεωργούλης και δεν ήξερα ποιον να διαλέξω.. ). Αλλά η γιαγιάς σου φταίει που τον πήρα, καλή της ώρα εκεί που είναι… και να πως έχω καταντήσει?? (εδώ μπαίνουμε και οι υπόλοιποι στο παιχνίδι) .. Και βαρέθηκα να σας υπηρετώ.. με πονάει το χέρι μου. Θα πάω να τραβηχτώ και μετά θα πάω να ζήσω.. να πάρεις τηλ. Τον πατέρα σου να σου δώσει λεφτά και τι νομίζει ότι δεν έχει υποχρεώσεις? Και τι σου κάνει ακριβά δώρα 2 φορές το χρόνο? νομίζει ότι είναι νονός…. Μπλα μπλα μπλα… και όλα αυτά ξεκίνησαν από το πόσο κούκλα είναι!

Ουφ μια μέρα έμεινε ακόμα..τι περιμένεις να σου πω?? Υπομονή………

Που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό??

Μένουν ακόμα 2 μέρες για την ελευθερία..και το κλίμα στη δουλειά είναι βαρύ..πιο βαρύ δεν γίνεται..από τη μία είμαι τόσο πολύ χαρούμενη που δεν θα βλέπω τα μούτρα τους για 2 ολόκληρες εβδομάδες, από την άλλη σκέφτομαι πόσο εύκολη θα είναι η προσαρμογή στη πραγματικότητα..

Τα πράγματα είναι περίεργα. Γιατί? Γιατί βουλιάζουμε αγαπημένε.. Είμαστε σαν τον Τιτανικό, έχει γίνει η πρόσκρουση στο παγόβουνο, έχουν μπει νερά και περιμένουμε καρτερικά ποιος θα μας σώσει.. Για την ακρίβεια εδώ εμείς κάναμε και εκκλησάκι για να είμαστε σίγουροι ότι ο καλός θεός θα δει από ψηλά πόσο πιστό καλοί χριστιανοί είμαστε. Εδώ χρωστάμε (οκ μας χρωστάνε και εμάς) και εμείς χτίσαμε το τρίτο εκκλησάκι. Η λογική αυτή ότι ο θεός θα βάλει το χέρι του και θα μας σώσει.. ε πόσο πια και αυτός να βοηθήσει όταν εσύ τα έχεις κάνει σ***ά??

Το αφεντικό είναι ένας τύπος άξεστος βοσκός, κουτοπόνηρος που λόγω τύχης και πελατειακών σχέσεων (αυτό το.. «που είσαι βρε όμορφηηη»και το «που είσαι ρε δήμαρχεεεε») και edo einai ellada -> κατάφερε να βγάλει πολλά. Επειδή όμως το «έξυπνο» πουλί από τη μύτη πιάνεται, χωρίς καλό χειρισμό (και το εκκλησάκι πόσο να βοηθήσει?? εδώ θα μου πεις την οικογένεια του δεν μπορεί να κουμαντάρει…) και εμπιστοσύνη (θα μου πεις βέβαια υπάρχει και το ρητό, ούτε στον κ***ο σου να μην έχεις εμπιστοσύνη…) και στην απύθμενη βλακεία και αλαζονεία, πιάσαμε κόκκινο.

Τις τελευταίες μέρες είναι άρρωστος και παρολ’ αυτά έρχεται στη δουλειά και ξαπλώνει στο καναπέ. Από τη μία λέω γιατί δεν πάει σπίτι του αφού δεν είναι στα καλά του , από την άλλη σκέφτομαι ότι (άσχετο αν είναι τραγικό αφεντικό και επιχειρηματίας) χάνει τη περιουσία του. Μου θύμισε τον καλό καπετάνιο που μένει έως το τέλος να πεθάνει ένδοξα στο καράβι του. Τελικά οι άνθρωποι συμπεριφέρονται (σχεδόν) με τον ίδιο τρόπο στο θάνατο, στη χαρά και στη καταστροφή. Και αναφέρομαι και στο ότι θέλει να παραμείνει αφεντικό έως τα τέλος, μας κρατάει σε «εγρήγορση»με παρατηρήσεις και απειλές… Ο μπαμπάς μου είχε ένα θείο που ήταν αξιωματικός και ενώ είχε πάρει σύνταξη απευθυνόταν στην οικογένεια του σαν στρατιωτικός.. αυτόν μου θυμίζει!

Και όλο αυτό το παραλήρημα ξεκίνησε από μια εικόνα που μου έκανε εντύπωση.. εκείνος ξαπλωμένος στο καναπέ και αφουγκράζεται τι γίνεται… και θα κλείσω με λίγο ποιότητα (Ελύτης! ποιος το φανταζόταν ότι ξεκίνησα να διαβάζω Ελύτη για να εντυπωσιάσω γκόμενο και τελικά δεν τον έριξα 😛 )

Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε

Καλοκαιρινές διακοπές..για πάντα??

Rennie Ellis, Australia, 1940 – 2003, Union Jack, Lorne c.1968, Victoria

Καλοκαιρινές διακοπές για πάντααα…. Τραγούδι έναυσμα για τις καλοκαιρινές διακοπές, άσχετα που στο τέλος σου αφήνει  μια μικρή μελαγχολία.. η παρέα του Φαλήρου ανήκει στο παρελθόν.. Η Αμφιτρίτη και το Άδωνις είναι μπετόν… Γιατί τα περισσότερα καλοκαιρινά τραγούδια σου αφήνουν μια πικρία?? και γιατί να σκέφτομαι ότι τελειώνει το καλοκαίρι?? γιατί κύριος, δε με αφήνεις στον κόσμο μου??

Μένουν λίγες μέρες για την μεγάλη άδεια.. (4 μέρες και σήμερα και τα μυαλά στα κάγκελα..) και χτες έπιασα τον εαυτό μου να σκέφεται ότι: διακοπές = καλοκαίρι..το θέμα είναι όμως ότι το καλοκαίρι φεύγει (!) και ακόμα δεν έχω πάει διακοπές (μεγάλο ιουυυυυ).. και μόλις γυρίσεις είναι (σχεδόν) όλοι βαλτοί να σου λένε «Καλό χειμώνα» και εσύ θες να πεις πως πέρασες στις διακοπές σου και έχεις τον καθένα με το χαβά του. Θα μάθεις για τον Γιωργάκη που θα πάει πρώτη δημοτικού, για το Μαράκι που θα ξεκινήσει αγγλικά και θα πρέπει να δείξεις την αγωνία σου στο μεγάλο πρόβλημα: αν τελικά βρέξει στο κτήμα, τι παπούτσια πρέπει να βάλεις??

Καλά μου τα έλεγε η μαμά μου ότι θα αναπολώ τα παιδικά χρόνια που είχα 3 μήνες διακοπές, γινόμουν μαυροτσούκαλο και το μοναδικό άγχος μου ήταν πότε θα μου δώσουν 500 δρχ. να αγορασω το τεραστιο παγωτό 4Χ4!! Τώρα το μοναδικό που μένει να σου θυμίσει ότι είμαστε σε mode holidays:on είναι η άδεια Αθήνα, οι άπειρες θέσεις parking και μερικοί ξέμπαρκοι που σου λένε που πήγαν και πόοοσο ωραια πέρασαν. Και δεν φτάνει αυτό, στη συνέχεια σε σκοτώνουν αργά…αρχικά ένα φιλικό πατ πατ στη πλάτη και μετα με χαμόγελο colgate «άντε θα πας και εσύ κάπου, αν και άργησες, αφού δεν έχεις κλείσει δύσκολα θα βρεις…(σαν να σου λένε πόσο βόδι μπορεί να είσαι???) 

Ακόμα δεν ξέρω που θα πάω, ποιος τυχερός θα περάσει υπέροχα μαζί μου  και αν τελικά θα γνωρίσω το ψηλό, μελαχροινό,  γεροδεμένο αγόρι, με τα μπλουκλωτά μαλλιά που πέφτουν ανάλαφρα στους ώμους του (κατα προτίμηση να έχει καταγωγή από Λατινική Αμερική και να θέλει να μείνουμε στο Cancuν ή στη ΝΥ). Τώρα αν βρω κάτι λίγο λιγότερο θα το δεχτώ..  Τι να κάνεις?? Παλιοζωή… Έστω να κάνεις μια ανταλλαγή ονόματος, να έχεις να θυμάσαι κάτι (Καλά τα λέει ο Αλκίνοος γιατι δεν ερχεσαι ποτε όταν σε θέλω.. αν έρθει βέβαια εδώ θα είμαι 🙂 ). ΕΚΛΕΙΣΕ! Αποφάσισα να περιμένω τη πρόταση-έκπληξη του μυστηριωδους αγοριού με τα μελιά μάτια! 

Κλέινοντας οι στίχοι που μου έρχονται είναι από το τραγούδι της Βασικής Καρακώστα «Μια νύχτα στην Αστροπαλία. » Δυο μάτια μελαγχολικά, με σημαδέψαν στην καρδιά, μια νύχτα στην μια νύχτα στην Αστροπαλιά…. Γιατί είναι ωραίο να περιμένεις κάτι… Καλές μας διακοπές!!!!!